فلسفهٔ بزرگداشت جشن‌ها[ویرایش]
در فرهنگ ایران کهن، علت آفرینش آدمیان، رواج نیکی محض نه تنها در دنیای زمینی، بلکه در همهٔ کاینات است؛ بنابراین، انسان ایرانی، وظیفه‌ای بس سنگین برعهده دارد و برای تأمین آرامش جهانی، بایستی پیوسته بر ضد قوای زشتی در تلاش و کوشش باشد. جهان ناپایدار کنونی، یک گذرگاه است و آدم از جهان آغازین بخاطر وظیفه‌ای که به وی محول گردیده بایستی از این گذرگاه بگذرد و به سوی جهان پایدار و ابدیت خویش بازگردد. چون در این گذرگاه نیروهای اهریمنی کمین کرده‌اند، وظیفه او جنگ در مقابل سپاهیان اهریمنی است. هر انسان، یک تک سوار پیکارگر است و ابزار او در این میدان کارزار پارسایی و شادمانی است. برای نیل به مقصود چیرگی بر قوای اهریمنی ایرانیان خود را بدو چیز نیازمند می‌دانستند، یکی از آندو، بدنی نیرومند و بازوان نیرومند بود که گفته‌اند:
| زنیرو بود مرد را راستی | ز سستی کژی زاید و کاستی |
و دیگر اراده‌ای قوی و روحی استوار و مقاوم و با ایمان به شکست نهایی پلیدها و فیروزی قوای نیک. برای دست یابی به قسمت دوم، یعنی روانی شاداب و سالم، وسایل چندی داشته انت که یکی از آن‌ها ترتیب دادن جشن‌های متعدد فصلی در طول سال بوده‌است که به مناسبت‌های گوناگون برپا می‌داشتند. مردم در این جشن‌ها شرکت می‌جستند و به وسیلهٔ تفریحات سالم و عیش و سرور و دست افشانی و آتش‌افروزی و پایکوبی روان افسرده را شادابی می‌بخشیدند و خستگی‌های فکری و جسمی را از تن و روان خویش می‌زدودند و خویشتن را برای کارهای سنگین روزهای پس از جشن آماده می‌کردند. از میان جشن‌های بسیار ایران باستان جشن نوروز از همه مهمتر بوده‌است و با تفصیل بیشتری برگزار می‌گشته است.[۴]
منبع: ویکی پدیا
پیوند کوتاه به این مطلب:
https://freudianassociation.org/?p=46120
تاریخ انتشار: ۱۵ اسفند ۱۳۹۷، ساعت: ۱۵:۰۹
کلیه حقوق سایت متعلق به انجمن فرویدی است