خلاصه مصاحبه چاپ شده در روزنامه همشهری با آقای دکتر صنعتی در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۳

•  برای این که در درجه اول جلوی مداخله افراد غیر متخصص در زمینه درمانی گرفته شود و هم آگاهی مردم بیشتر شود، یکی از کارهایی که باید به دست سازمان نظام پزشکی یا وزارت بهداشت و درمان که متولی امر پیشگیری و درمان بیماری‌ها هستند، صورت گیرد این است که تسهیلاتی فراهم شود که انواع روان درمانی‌ها طی دوره‌های مدون و تصویب شده توسط متخصصان فن به افرادی آموزش داده شود،  همان‌گونه که پس از گذشت سالها سرانجام در سال گذشته «فلوشیپ روان درمانی» به تصویب وزارت بهداشت و درمان رسید.

• طبق قانون، این وزارت بهداشت و درمان است که باید مجوز تأسیس دانشکده‌ها و مراکز آموزشی بالینی و درمان را بدهد اما گاه می‌بینیم که مثلاً وزارت علوم هم این گونه مجوزها را صادر می‌کند. این مسأله به نوعی آشفتگی دامن می‌زند.

• باید به مردم این آگاهی را بدهیم که به هرکسی که در زمینه درمان در حوزه روان ادعایی دارد، بدون تحقیق درباره این که آیا از نظام پزشکی یا وزارت بهداشت و درمان مجوز دارد، اعتماد نکنند.

• یکی از قدم‌هایی که باید در این زمینه برداشته شود که قطعاً جزو یکی از وظایف وزارت بهداشت و درمان به شمار می رود، این است که باید قوانینی تصویب شود تا سازمان‌ها و مراکز دیگری که نباید در کار درمان دخالت بکنند، در این زمینه وارد نشوند.

• وقتی نظام سلامت روان منسجم و بر اطلاعات علمی روز آمد مبتنی نبوده و همچنین حد و مرز حرفه‌ها در آن مشخص نباشد؛ یعنی این آگاهی وجود نداشته باشد که چه کسانی می‌توانند در درمان اختلالات روانی دخالت کنند و چه کسانی نمی‌توانند، آن وقت عده‌ای سودجو از این آب گل آلود ماهی می‌گیرند.

• مردم و چه بسا پزشکان، گاهی اوقات تفاوت میان روان پزشک، روان شناس، روان شناس بالینی، روانکاو و مشاور را نمی‌دانند.

•  این آگاهی باید در میان عموم وجود داشته باشد که اختلالات روانی و مداخله در آنها باید توسط روان پزشک یا روان شناس بالینی آموزش دیده انجام شود نه هر روان شناسی.

• روان شناس غیر بالینی نمی‌تواند اختلالات روانی را درمان کند. یک روان شناس غیر بالینی ممکن است که مثلاً در زمینه چگونگی عوامل روان شناختی مؤثر بر ورزش صحبت کند یا روان شناسی که در زمینه بازار کار می‌کند به بررسی علت‌ها و عواملی می‌پردازد که می‌تواند مردم را به خرید فلان جنس یا کالا ترغیب کند. این هیچ ربطی به اختلالات روانی و پیشگیری و درمان آن‌ها ندارد.

• در جامعه ما در دو سه دهه گذشته  چه از طریق رسانه‌ها و چه از راه چاپ کتاب‌ها، خوشبختانه آگاهی اجتماعی در زمینه سلامت روان بالا رفته و بسیاری این نیاز را حس کرده‌اند که باید به روانپزشک یا مراکز درمان بیماری‌های روانی مراجعه کنند. سیستم دولتی هم که متولی سلامت جامعه و نظام سلامت است به این آگاهی رسیده که بخش عمده‌ای از سلامت اجتماعی، سلامت روان مردم است.

منبع: http://www.mohammadsanati.net/1393/t/psychoanalyticalthought/921

پیوند کوتاه به این مطلب: