در «زامیاد یَشت» بخش یک آمده است که کوه «هرا» همه‌ی کشورهای خاوری و باختری را دربر گرفته است و آن نخستین و شریف‌ترین کوه به‌شمار می‌آید.

در «رَشنْ یَشت» بخش ۲۵ می‌خوانیم که ستارگان و ماه و خورشید دور قله آن که «تئره»(Taera) باشد دور می‌زنند.

در «مهریَشت» بخش ۱۳ آورده شده است که مهر فرشته فروغ، نخستین ایزد مینوی است که پیش از برآمدن خورشید از کوه «هرا» به سراسر کشورهای آسیایی می‌تابد. پس می‌توان نتیجه گرفت که بایستی کوه در سوی خاور (:مشرق) باشد. همچنین در «مهریشت» بخش ۵۰ آمده است که بارگاه مهر در بالای کوه «هرا» است. در آنجایی‌که نَه شب است و نَه ظلمت، نَه باد گرم می‌وزد و نَه باد سرد، از ناخوشی‌ها بری و از آلایش و ناپاکی اهریمنی عاری است، مه و بخار از آنجا متصاعد نشود.

«بُنْدَهِش» مفصل‌تر از این کوه سخن به میان می‌آورد، در فصل دوازده گوید که در مدت ۱۸ سال کوه‌ها نمو کردند، اما البرز ۸۰۰ سال به درجه کمال درآمد. در مدت ۲۰۰ سال به کره ستارگان رسید، در مدت ۲۰۰ سال به فلک ماه رسید، در ۲۰۰ سال بعد به فلک خورشید رسید و در ۲۰۰ سال دیگر به چرخ فروغ بی پایان (انیران) رسید و ۲۲۴۴ کوه‌های دیگر روی زمین از البرز جدا شده است.

با توجه به نوشته‌های بالا، کوه «هرا» را باید یک کوه مینوی و مذهبی پنداشت.

یشت‌ها یکی از پنج بخش اوستا است که پس از گات ها (سرودهای اندیشه برانگیز اشوزرتشت) و «هفتن یشت»، قدیمی‌ترین بخش اوستا بوده و به معنای ستایش می‌باشد. این بخش به زبان شعر است و پُر از استعاره و بزرگ‌نمایی و ستایش‌های بسیار است، همچنین ویژگی‌های شعرهای حماسی و عاشقانه هم در آن دیده می‌شود.

ادبیات مزدیسنا یشت‌ها – استاد ابراهیم پورداوود