از قهر ما با صندوق ها ناراحت نخواهند شد

هنوز چند ساعتی از اعلام اجرایی شدن برجام نگذشته بودکه شوک ردصلاحیت‌ها خنده را از لب‌ها ربود. در شرایطی که رهبری به دنبال برگزاری انتخابات حداکثری بود، و حتی در اظهارنظری  بی‌سابقه،خواهان حضور کسانی که حتی «نظام» و خود ایشان را قبول ندارند، پای صندوق‌های رای‌شده بودند. اما خروجی لیست‌ تاییدصلاحیت‌ها موجب شدتاحرف درست را استاندار تهران بزند آنجا که گفت:رهبری فرمودند«حتی کسانی که مرا قبول ندارندرای بدهند،امابایدکسی وجودداشته باشدتارای دهند.»بااین حال معتقدم نبایدازحالا درباره روزانتخابات تصمیم‌گیری کرد.
درباره اجرایی شدن برجام وبیانیه پایانی آنچه ازنظرمن اهمیت دارد،ردپای روحانی دراین بیانیه است. در بیانیه پایانی، دو نکته بسیار مهم وجود داشت که مستقیما به خود روحانی باز می گردد.من تصور می کنم این دو نکته را  ظریف با درخواست روحانی در بیانیه اضافه کرد. درحالی که اتفاقا وجه‌تسمیه چندانی نداشت.دربخشی از این بیانیه پیشینه این مذاکرات به سال ۸۲ پیوند‌زده می شود نه سال ۹۲ و در آن آمده: «ما همچنین از تمامی شخصیت هایی که ازسال ۱۳۸۲ هدایت مذاکرات را به نمایندگی از جمهوری اسلامی ایران و ۱+۵ به عهده داشته اند، سپاسگزاری می کنیم.»سرنوشت آن مذاکرات برای همه ما روشن است. اما مذاکرات سعدآباد و توافق تهران برای روحانی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بود. روز بعد از توافق وین در همین روزنامه و ذیل عنوان «پایان دلواپسی آغاز عصر جدید»نوشتم:«حسن روحانی نشان داد که یک سیاستمدار پیگیر است و از خواسته‌هایش کوتاه نمی‌آید. او ۸ سال صبر کرد، تا دوباره پرونده هسته‌ای را تحویل بگیرد و به سرانجام برساند.» (قانون، ۲۴/۴/۹۴) روحانی همچنان قصد دارد تا نشان دهد راهی که آن سال رفت کاملا درست بود.
اما نکته دوم این بیانیه که ردپای روحانی را می توان درآن دید، معطوف به آینده است. در بخش‌های پایانی بیانیه آمده بود: «این دستاورد به روشنی ثابت می کند که با اراده سیاسی، پشتکار و از طریق دیپلماسی چندجانبه، ما قادریم سخت‌ترین معضلات را حل و فصل  و راه‌حل های واقع بینانه‌ای که قابلیت اجرای موثر داشته باشند پیدا کنیم. این یک پیام قاطع و امیدوارکننده است که جامعه بین‌المللی باید در تلاش‌هایمان برای ساختن جهانی امن تر، مد نظر داشته باشد.» روحانی از گنجاندن این بند در بیانیه قصد داشت پیام روشنی را به دنیا مخابره کند. همان پیامی که حتی روز قبل نیز در گفت‌وگویش با رسانه‌ها بر آن تاکید داشت. روحانی بر این باور است که با جهان می‌توان تعامل کرد. او صراحتا گفت که نیاز نیست در قالب این چارچوب که «سردیگران کلاه بگذاریم» یا «دیگران سر ما کلاه بگذارند» با دیگران وارد گفت‌وگو شویم.
اما شادی این برجام با انتشار لیست ردصلاحیت‌ شدگان مجلس بر دهان همه خشک شد. دایره رد صلاحیت‌ها آنقدر هست که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. در تهران رسما و علنا به تعداد انگشتان دو دست نیز اصلاح‌طلب تایید صلاحیت نشده است و در این وضعیت باید پرسید: آیا به این ترتیب قصد داریم انتخاباتی پرشور مطابق آنچه مد نظر رهبری است برگزار کنیم؟ سوال این است که ما از مردم بخواهیم در انتخابات شرکت کنند و حتی آنها که نظام را قبول ندارند به صحنه بیایند، اما به چه کسی رای بدهند؟ به همان‌ها که تا به حال در مجلس بودند و اتفاقا مردم آنها را نمی‌خواهند؟
در این‌باره گفتنی‌ها بسیار است که حتما باید راجع به آن در فرصت باقی مانده تا انتخابات، بسیار نوشت و گفت. اما لازم است امروز حواس‌مان نسبت به تصمیم‌گیری برای صندوق رای جمع‌تر باشد. با اعلام رد صلاحیت یک‌بار دیگر اظهارنظرها درباره قهر و تحریم صندوق انتخابات شنیده می‌شود. این کاملا درست است که ردصلاحیت‌ها آنقدر بود که حتی سایت نزدیک به احمدی‌نژاد (میدان ۷۲) درباره آن نوشت: «رد صلاحیت‌ها تاریخی شد»، با این وجود به اعتقاد من نباید از حالا برای «صندوق رای» تصمیم گرفت. باید فاصله میان «ردصلاحیت»ها و «روز برگزاری» انتخابات را درست و با دقت پیمود. اگر قرار به شبیه سازی باشد می‌توان به انتخابات ۹۲ اشاره کرد. شرایطی که امروز جامعه با آن روبه‌روست، مانند شوک ردصلاحیت هاشمی در انتخابات بود.
اما چون اصلاح‌طلبان مصمم به حضور در عرصه انتخابات بودند، در هفته پایانی توانستند با «اجماع درست» و «منطقی» روی کاندیدایی که خاستگاه اصولگرایی هم داشت، مسیر کشور را طوری تغییر دهند که امروز شاهد برداشته شدن تحریم‌های ظالمانه باشیم. اگر قرار بود همان روز ردصلاحیت همه کاندیداهای اصلاح‌طلب یا فراهم نبودن شرایط برای حضور افراد دیگر، از انتخابات ناامید شویم، امروز به جای روحانی، با قالیباف یا جلیلی روبه رو بودیم و به جای ظریف احتمالا باقری کنی یا متکی وزیرخارجه ما بود. نکته اینجاست که ضمن انتقاد به ردصلاحیت‌ها، اما نباید نسخه کامل و تمام شده‌ای را برای روز انتخابات پیچید. فرصت تصمیم‌گیری برای روز انتخابات هست و نباید این دو مسئله را با هم مخلوط کرد. باتوجه به اظهارات رئیس جمهور در کنفرانس خبری که «از تمام اختیاراتش در این زمینه استفاده خواهد کرد» این امکان هست که برخی اسامی بار دیگر تایید شوند. اما اگر از امروز سقف مسئله که «کاندیدای ما حضور ندارد شرکت نمی‌کنیم» در نظر گرفته شود، اگر فردا تعدادی هم تایید صلاحیت شوند، دیگر نمی‌توان شرایط حضور حداکثری در انتخابات را فراهم کرد.
فراموش نکنیم که قهر مردم با صندوق رای،دقیقا خواسته همان‌کسانی است که هیچ اعتقادی به جایگاه رای مردم در اداره کشور ندارند. انتخابات حداقلی خواسته همیشگی آنها بوده و هست.لذا آنها به هیچ وجه از این قهر ناراحت نخواهند شد، بلکه در نبود مردم،درانتخاباتی بی‌رقیب به مجلس می‌روند. باور کنید همان‌ها امروز خود را «از پیش برنده» این انتخابات می دانند، اما تا روز انتخابات زمان زیادی در پیش است. باید ضمن انتقاد آماده بود.

منبع: قانون